Oldu be Anam!

Rüzgarı çağırdığında,

davetine icabet etti mi hiç?

Sen bir sağa bir sola sallanırken,

dinledin mi sol omzuna düşen agacın ağıdını?

Gök konuştu mu gözlerinle hiç?

'İnanmak ne demektir?' sorusuna yanıt aramaktansa,

körü körüne, sadece inanmak için inandın mı?

Hani sırf seni rahatlatıyor,

ya da eğlendiriyor diye gülümsedin mi?

Sebepsiz ne zaman ağladın?

Kendine aşık oldun mu hiç,

kendinden ettiğin nefret kadar?

'Sorma, sormayın! Sormadan bir iş yapın bre densizler!' diyerek,

soru işaretlerine meydan okudun mu ünlemlerinle?

Bağırdın mı hiç sen?

Ne komik...

Hiç bir şeyin hiç bir gerçeklikte yeri yok,

ve var değil aslında her şey,

Çünkü her şey aslında hiç bir şey,

Ve zalimler de aslında birer ufak detay bahanesi.

Alacağım olsun noktalardan,

Noktalar ve diller!

Dillilere ve dilsizlere beddualar dökülür,

En ücra köşesinden miğdemin.

Şaşırdım kimlere nasıl hükmedilebileceğine,

Hükmedemezken dahi kendime.

Seni gördüm ya,

Özentim oldun kendime.

Kendime vurulmaya özeniyorum.

Tenimi bile senden sanıp kokluyorum.

Sayende seviyorum kendimi.

Bundan yaratmadı mı zaten seni,

Ve senden olan yetmişyedi ceddi.

Yoksa inan,

Çekilir dert değilsin be insan!